Encyklopedia

Cover bands	Die Krupps	Eisbrecher
Heldmaschine	Hämatom	Knorkator
Lord of the Lost	Märzfeld	Mono INC
OOMPH!	Rammstein	Stahlmann

Cover bands

Stahlzeit

Stahlzeit jest zespołem powstałym w  2005 roku i grającym muzykę Neue Deutsche Harte. Piosenkarz i frontman to Helfried Reißenweber „Heli”. Oficjalnie zespół istnieje od stycznia 2004 roku jednakże wtedy posługiwał się nazwą Maerzfeld.

W 2013 r. nastąpiły zmiany w składzie grupy. Gitarzysta Roland Hagen i basista Samir Elflein opuścili zespół i zostali zastąpieni przez Mike’a Sitzmanna (gitara) i Bora Öksüz (elektryczny bas). Zmarły w 2017 roku klawiszowiec Thilo Weber został zastąpiony przez Rona Hubera

Obecny skład:

Helfried „Heli” Reißenweber –  wokal
Matthias Sitzmann –  gitara
Mike Sitzmann – gitara
Bora Öksüz – e-bass
Thomas Buchberger-Voigt – bębny, syntezator, fortepian
Ron Huber – klawisze

Byli członkowie:

Roland Hagen – gitara
Samir Elflein  – e-bass, syntezator, fortepian
Thilo Weber (✝2017) – klawisze

Völkerball to zespół założony w 2008 roku w Koblenz, przez René Anlauff, Tobiasa Kaiser, Clausa Huckried, Dirka Oechsle, Marco Vetter i Tilmanna Carbow. Frontmanem zespołu jest René Anlauff. Nazwa Völkerball zawsze zawierała “A Tribute to Rammstein” ponieważ nawiązuje ona do płyty DVD “Völkerball” z koncertem zespołu Rammstein i albumu z 2005 roku. Zespół prezentuje utwory Rammstein oraz kilka utworów z grupy Hero Machine. W roku 2010 nastąpiła zmiana w składzie grupy i Huckriede zastąpił na klawiszach Andreas Schanowski. W 2012 roku wychodzi “Weichen + Zunder” pierwszy własny album, zawiera on 12 piosenek. W 2013 roku muzycy postanowili zmienić nazwę formacji na Heldmaschine i koncertować oraz wydawać kolejne albumy pod tą nazwą. w kolejnych latach zespół opuścił również Marco Vetter, a jego następcą jest Björn Müller. René Anlauff prowadzi pełnoetatowe studio nagrań. Tobias Kaiser, Björn Müller, Dirk Oechsle są nauczycielami muzyki.

Die Krupps

Niemiecki zespół grający EMB oraz industrial założony w październiku 1980 roku przez wokalistę Jurgena Englera. Grupa powstała w Dusseldorfie. Lata dziewięćdziesiąte przyniosły szeroki rozgłos ich twórczości. Kolejne lata to pójście w kierunku bardziej agresywnego i metalowego brzmienia uzupełnionego ostrymi gitarowymi riffami. Wydanie albumów „I” oraz „A Tribute To Metallica” otworzyły zespołowi drogę do amerykańskiej publiczności. Kolejne wydawnictwa były inspiracją dla tworzących się na niemieckiej scenie zespołów. Jak podaje na swojej stronie Die Krupps albumem „..III – Odyssey Of The Mind” inspirował się Rammstein, a jego utwór „Tier” był adaptacją „The Dawning Of Doom” z albumu Die Krupps „I”. W 1997 roku zespół wydał płytę “Paradise Now” i po trasie koncertowej zawiesił działalność, którą reaktywowana w 2005 roku z okazji 25-lecia grupy. Rok 2008 to remake albumu “Volle Kraft Voraus”, oraz pojawienie się singla tytułowego oraz drugiego “Ende Der Traume”, które kilka tygodni zajmowały wysokie miejsca na niemieckich alternatywnych listach przebojów . W 2013 r. Die Krupps wydało album „The Machinists Of Joy”, by już po dwóch latach zaprezentować wydawnictwo “V – Metal Machine Music”. W kolejnych latach grupa stworzyła m.in. kontynuację swojego pierwszego albumu “ Stahlwerkrequiem” . Zespół rozgrzewa fanów i listy przebojów German DAC Charts. Kolejne płyty i single udowadniają, że wykonawcy są w wysokiej formie i nie zamierzają zwalniać tempa.

Obecny skład:

Juergen Engler – wokal, steel-o-phone
Ralf Doerper – syntezator
Marcel Zuercher – gitara
Volker Borchert – perkusja
Nils Finkeisen – gitara
Paul Keller – bębny

Albumy:

• 1981: Stahlwerksynfonie
• 1982: Volle Kraft Voraus!
• 1985: Entering the Arena
• 1992: I
• 1993: II – The Final Option
• 1994: The Final Remixes
• 1995: III – Odyssey of the Mind
• 1997: Paradise Now
• 2013: The Machinists of Joy
• 2015: V – Metal Machine Music
• 2016: Stahlwerkrequiem
• 2016: Live Im Schatten Der Ring

Single:

• 1981: Wahre Arbeit, Wahrer Lohn
• 1982: Goldfinger
• 1985: Risk
• 1989: Machineries of Joy
• 1990: Germaniac
• 1992: Metal Machine Music
• 1992: The Power
• 1992: A Tribute to Metallica
• 1993: Fatherland
• 1994: To the Hilt
• 1994: Crossfire
• 1994: Bloodsuckers
• 1995: Isolation
• 1995: Scent
• 1996: Remix Wars Strike 2: Die Krupps vs. Front Line Assembly
• 1997: Fire
• 1997: Rise Up
• 1997: Black Beauty White Heat
• 2005: Wahre Arbeit, Wahrer Lohn / Der Amboss
• 2009: Volle Kraft Null Acht
• 2010: Als wären wir für immer
• 2012: Industrie-Mädchen
• 2013: Risikofaktor 
• 2013: Nazis On Speed 
• 2014: Robo Sapien 
• 2015: Battle Extreme / Fly Martyrs Fly 
• 2015: Kaltes Herz 
• 2016: Die Krupps & Caliban – Alive In A Glass Cage 
• 2018: F*ck You 

Eisbrecher

z niemieckiego “lodołamacz” – reprezentanci nurtu Neue Deutsche Härte. Zespół został założony w 2003 roku przez ówczesnych członków Megaherz: Alexxa Wesselskyego i Jochena “Noel Pix” Seiberta. W utworach Eisbrecher czesto pojawia sie motyw lodu i żeglugi. Motywy te widoczne są również podczas live shows – scena przeobrażona w lodołamacz/statek, członkowie zespołu w strojach militarnych etc. Sam kierunek muzyczny określany jest przez frontmana jako  “niemieckojęzyczna muzyka rockowa z elementami electro”. Warto również wspomnieć że zespół jest organizatorem dużego festiwalu Volle Kraft Voraus który odbywa się rokrocznie w Neu Ulm.W 2010 Eisbrecher koncertował w Niemczech wraz z  Alice Cooperem i Tarja Turunen w ramach trasy „Theatre of Death Tour”.

Obecny skład:

Alexander „Alexx” Wesselsky – wokal (od 2003)
Jochen „Noel Pix” Seibert – gitara elektryczna, programowanie (od 2003)
Jürgen Plangger – gitara elektryczna (od 2006)
Rupert Keplinger – gitara basowa (od 2013)
Max „Maximator” Schauer – klawisze (2003–2007, tylko sesyjnie: od 2008)
Achim Färber – perkusja (od 2011)

Byli członkowie:

Felix „Primc” Homeier – gitara rytmiczna na żywo (2004–2006)
Michael „Miguel” Behnke – gitara basowa na żywo (2004–2006)
Martin Motnik – gitara basowa na żywo (2006–2008)
Olli Pohl – gitara basowa na żywo (2008–2010)
René Greil – perkusja na żywo (2005–2010)
Sébastien Angrand – perkusja na żywo (2010)
Dominik Palmer – gitara basowa (2010–2013)

Albumy:

• 2004: Eisbrecher
• 2006: Antikörper
• 2008: Sünde
• 2010: Eiszeit
• 2012: Die Hölle muss warten
• 2015: Schock
• 2017: Sturmfahrt
• 2018: Ewiges Eis

Single:

• 2003: Mein Blut
• 2006: Leider
• 2006: Vergissmeinnicht
• 2008: Kann denn Liebe Sünde sein?
• 2010: Eiszeit
• 2012: Verrückt
• 2012: Die Hölle muss warten
• 2012: Miststück 2012
• 2012: Prototyp
• 2013: 10 Jahre Eisbrecher
• 2014: Zwischen Uns
• 2015: 1000 Narben
• 2015: Rot Wie Die Liebe
• 2016: Volle Kraft Voraus
• 2017: Was ist hier los
• 2017: In einem Boot
• 2018: Das Gesetz
• 2018: Menschenfresser

Hämatom

wywodząca się z niemieckiego regionu Frankonii grupa grająca metal/NDH, założona w roku 2004.
Teksty grupy nawiązujące w początkach kariery do motywów baśniowych, dziecięcych rymowanek obecnie zahaczają o tematy społeczne, religijne oraz są komentarzem do otaczającej nas rzeczywistości, kultury i polityki. Chętnie coverują również niemieckie i światowe klasyki, nadając im swój metalowy sznyt.
Pseudonimy członków zespołu nawiązują do czterech stron świata – kolejno Nord, Süd, Ost, West.
Podczas występów muzycy skrywają swe oblicza pod maskami lub makijażami, które wykorzystują również podczas nagrywania wywiadów oraz vlogów, wedle zasady, że wygląd i nazwisko powinny ustępować miejsca osobowości scenicznej. Energetyczne występy okraszone są odrobiną pirotechniki, oraz interakcją z fanami (np. wyrzutnią koszulek, crowdsurfingiem wraz z zestawem perkusyjnym). Grupa wydała dotychczas siedem albumów, a jubileuszowy, podsumowujący 15 lat kariery będzie miał swoją premierę 31.08.2019.
Od 2018 roku zespół tworzy również własny podcast „BEICHTSTUHL” dostępny m.i na Youtube, Apple music czy Spotify.

Członkowie zespołu:

Nord (Torsten Scharf) – wokal
Süd (Frank Jooss) – perkusja
Ost (Jacek Zyla) – gitara
West (Peter Haag) – gitara

Dyskografia:

Albumy:

• Wut (2008) 
• Stay Kränk (2010) 
• Wenn man vom Teufel spricht (2011) 
• Keinzeitmensch (2013) 
• X (2014) 
• Wir sind Gott (2016) 
• Bestie der Freiheit (2018) 
• Maskenball (2019)

Single/EP:

• Häschen (2005) 
• Butzemann (2005) 
• Nein (2005)
• Alte Liebe Rostet Nicht (2013) 
• Fick das System (2016)

 DVD:

• Schutt und Asche (2012)

Cykliczne festiwale – Dämonentanz, Das laute Abendmahl

Heldmaschine

Heldmaschine jest jednym z młodszych przedstawicieli nurtu Neue Deutsche Harte. Grupa muzyczna powstała w 2011 roku w Kolbenz, jako równoległy projekt do tribute-bandu Rammstein- Völkerball, co też bezpośrednio ma wpływ na podobieństwo niektórych utworów Heldmaschine ze stylem Rammstein.

Muzykę Heldmaschine charakteryzuje jednak przywiązywanie większej wagi do elementów elektronicznych. Wśród wpływów stylistycznych w muzyce Heldmaschine znajdziemy elementy takich nurtów jak hard rock, metal alternatywny, electro. Teksty utworów Heldmaschine można uznać niejednokrotnie za kontrowersyjne. Poruszają one często tematy społecznie niewygodne lub szokujące (np. kanibalizm, nekrofilia ale także problem kradzieży tożsamości). Grupę charakteryzuje również niepowtarzalny styl sceniczny w czasie występów live. Oryginalne i zapadające w pamięć kostiumy projektowane są głównie przez wokalistę Rene. W czasie występów możemy oglądać min. kostiumy z oświetleniem LED, kostiumy z laserowymi diodami czy też mrocznie prezentujący się zakrwawiony kitel lekarski.

W skład grupy wchodzą:

Rene Anlauff –  wokal
Tobias Kaiser – gitara, wokal towarzyszący
Eugen Leonhardt – gitara od 2018 roku (wcześniej Marco Vetter i Dejan Stankovic)
Marco Schulte – gitara basowa od 2013 roku (wcześniej Tilmann Carbow)
Dirk Oechsle – perkusja

Dyskografia:

• 2012:Weichen und Zunder
• 2014: Propaganda
• 2015: Lügen 
• 2016: Himmelskörper
• 2018: DVD Live+Laut
• 2019: EP Volles Brett

Knorkator

Zespół powstały w 1994 roku w Berlinie z inicjatywy wokalisty Stumpena oraz klawiszowca Alf Atora. Do 1998 roku zespół znany głównie lokalnie, występujący w okręgu Berlina. Szerokiej publiczności dał się poznać w 2000 roku za sprawą eliminacji do konkursu piosenki Eurowizja, do których zespół zgłosił się wraz z piosenką „Ick wer zun Schwein”.Nazwa zespołu powstała z połączenia:
-Knork, którego genezą jest wyraz „Knorke”, oznaczający w niemieckim języku potocznym „wspaniały”
– przedrostka „-ator”, nawiązującego do znanych postaci często uważanych za umięśnionych herosów np. Terminator, Gladiator

Styl zespołu Knorkator jest z całą pewnością oryginalny i unikalny. Muzycy łączą brzmienia metalowe i heavymetalowe zestawiając je płynnie z elementami komicznymi: tekstami piosenek, stylem śpiewania, image scenicznym. Styl tej grupy muzycznej jest przez niektórych określany jako „fun metal”. Większość utworów Knorkator to piosenki niemieckojęzyczne, zdarzają się też piosenki wykonywane w innych językach w tym: angielskim, francuskim, tajskim czy też po łacinie. Knorkator jest zespołem aktywnie koncertującym. W ciągu 15 lat zagrał blisko 700 koncertów, w tym na największych niemieckich i międzynarodowych festiwalach min. Wacken Open Air, Rock Harz Open Air, Bizarre Festival czy też na polskim Przystanku Woodstock. Zespół znany jest z dość ekstrawaganckich  występów scenicznych. Poza oryginalnymi strojami (różowe stringi czy też lateksowe kostiumy) w czasie występów grupy Knorkator doświadczyć możemy pokazu  gry na instrumentach codziennego użytku takich jak deski klozetowe lub szczotki toaletowe. Artyści często włączają do „groteskowych show” swoich fanów. Charakterystyczne dla występów na żywo są też skoki Stumpena oddawane z dużej wysokości.

W skład zespołu wchodzą:

Stumpen – wokal
Buzz Dee – gitara
Alf Ator – śpiew i klawisze
Sebastian Meyer – perkusja
Rajko Gohlke – gitara basowa

Byli członkowie:

Kirk Thiele – gitara
Chrish Chrash – perkusja
Tim Buktu- gitara Basowa
Nick Aragua- perkusja
Big Mike- śpiew

Dotychczas dyskografię zespołu stanowi 8 krążków CD oraz 3 DVD koncertowe:

Albumy studyjne

• 1997: The Schlechtst of
• 1999: Hasenchartbreaker
• 2000: Tribute to our
• 2002: High Mud Leader
• 2003: Ich hasse Musik
• 2007: Das nächste Album aller Zeiten
• 2014: Es werde Nicht
• 2016: Ich bin der Boss

Albumy koncertowe

• 2005: Zu alt
• 2008: Weg nach unten
• 2015: KnorkaTourette

Lord of the Lost

Zespół powstały w 2007 roku w Hamburgu z inicjatywy wokalisty i frontmana Chrisa „The Lord” Harmsa, znanego z takich grup jak The Philae i The Pleasures. Zespół klasyfikowany jest w nurcie gothic metal i gothic rock, z wyraźnymi wpływami industrialu, glam rocka oraz momentami muzyki klasycznej. Lord of the Lost stanowił początkowo solowy projekt Chrisa Harmsa, jednak po zebraniu pierwszych pozytywnych recenzji na portalu MySpace, wokalista podjął decyzję o skompletowaniu pełnego zespołu. Początkowo projekt muzyczny funkcjonował pod nazwą Lord, jednak aby uniknąć sporów z innymi grupami muzycznymi (min. Lordi) został przemianowany na Lord of the Lost. Chris Harms jako inspiracje wymieniał takich artystów jak Rammstein, Marilyn Manson, Nine Inch Nails, Roxette czy Lady Gaga

Aktualny skład zespołu stanowią:

Chris „The Lord” Harms- wokal, gitara, wiolonczela
Class Grenayde- gitara basowa
Gared Dirge- pianino, perkusja, syntezatory
Pi – gitara
Niklas Kahl- instrumenty perkusyjne jako asysta live

Byli członkowie:

Sensai
Sebsta Lindström
Any Wayst
Bo Six
Disco
Tobias Mertens

Aktualnie dyskografię zespołu stanowi min. 7 albumów studyjnych, 3 albumy live oraz 3 DVD.

Albumy studyjne:

• 2010: Fears
• 2011: Antagony
• 2012: Die Tomorrow
• 2014: From the Flame Into The Fire
• 2016: Empyrean
• 2017: Swan Songs II
• 2018: Thornstar

Albumy live i kompilacje

• 2013: We Give Our Hearts (Live auf St. Pauli)
• 2015: Swan Songs (Acoustic/Classical)
• 2015: A Night To Remember – Live Acoustic in Hamburg

DVD

• 2012: Black To The Roots
• 2014: One Night – Lord Of The Lost & The Zielona Góra Symphony Orchestra – Live in Leipzig
• 2015: A Night To Remember – Live Acoustic in Hamburg
• 2018: Confession (Live At Christuskirche)

Märzfeld

projekt należący do nurtu Neue Deutsche Härte założony w 2004r. Do 2009r funkcjonował tylko jako Rammstein tribute band – Stahlzeit – ze względu na podobieństwo głosu frontmana Heliego Reißenwebera do głosu Tilla Lindemanna. Od 2009r oba te projekty funkcjonują równolegle. Nazwa zespołu wywodzi się z pola marcowego, które służyło jako miejsce gromadzenia wojsk wśród Merowingów. Ponadto nazwa powinna symbolizować pole, które musi być pielęgnowane co roku w marcu – zespół postrzega to jako metaforę życia, w której można osiągnąć swoje cele tylko poprzez wysiłek i pracę. W swoich tekstach Reissenweber opisuje najczęściej swoje prywatne przeżycia oraz zasłyszane w barze historie (frontman pracuje w Kulmbach jako barman). Początkowo twórczość zespołu była mocno inspirowana Rammstein, jednak z każdym kolejnym krążkiem widać stopniowa ewolucje własnego stylu. W 2015r Marzfeld ruszył w dużą trasę z Eisbrecher w ramach Schock Tour. Zespół prezentował tez wtedy utwór Es bricht z niewydanego jeszcze wtedy albumu Ungleich. Ostatecznie premiera albumu Ungleich zostala przelozona na rok 2018 i zaowocowała wspólna trasa z Heldmaschine, Sündenrausch oraz Hemesath.

Aktualny skład zespołu stanowią:

Helfried „Heli“ Reißenweber – wokal
Matthias Sitzmann – gitara
Mike Sitzmann (od 2013) – gitara
Korbinian Stocker (od 2018) – e- bass
Michael Frischbier (od 2013) – perkusja

Byli członkowie:

Bora Öksüz (2013–2018) – e-bass

Albumy:

• 2011: Tief
• 2014: Fremdkörper
• 2017: Ungleich
• 2019: Zorn

Single:

• 2011: Exil
• 2012: Die Hübschlerin
• 2015: Es bricht
• 2019: Schwarzer Schnee
• 2019: Zorn

Mono INC

Zespół dark-rockowy założony w Hamburgu w roku 2000.  Nazwa zespołu to zbitek terminu medycznego 'monomania’ (chorobliwe opanowanie umysłu przez jedną myśl lub ideę) oraz skrótu „inc.” (odpowiednik polskiego „s.a.”). Mono Inc. wystąpili w Polsce w lipcu 2013, podczas festiwalu Castle Party, gdzie spotkali się z bardzo ciepłym przyjęciem. Wsród artystów z którymi dzielili scenę można wymienić takie gwiazdy jak Unheilig, Lord of the Lost, Apoptygma Berzerk, Subway to Sally czy ASP. Zespół ma duży potencjał koncertowy dzieki głównie anglojęzycznym tekstom i chwytliwym kawałkom, dzięki którym refreny wyśpiewuje zwykle cała publiczność. Przykładem może być tu jeden z hitów „Voices of doom”

Aktualny skład stanowią:
Carl Fornia – gitara
Katha Mia – perkusja
Manuel Antoni – bas
Martin Engler – wokal, instrumenty klawiszowe

Albumy:

• 2003: Head Under Water
• 2007: Temple Of The Torn
• 2008: Pain, Love & Poetry
• 2009: Voices Of Doom
• 2011: Viva Hades
• 2012: After the War
• 2013: Nimmermehr
• 2014: The Clock Ticks On 2004–2014
• 2015: Terlingua
• 2017: Together Till The End
• 2018: Welcome To Hell
• 2020: The Book of Fire

Oomph!

OOMPH! to niemiecki zespół powstały w 1989 roku w Wolfsburgu, z inicjatywy trzech zaprzyjaźnionych ze sobą od dziecięcych lat muzyków- Dero Goi (wokal, teksty, perkusja), Andreasa Crapa (gitary,klawisze) oraz Roberta Fluxa (gitary,sample). Od początku istnienia zespołu skład pozostał niezmieniony, a trio pozostaje w nim jedynymi muzykami studyjnymi, posiłkując się live supportem jedynie w czasie występów na żywo. Muzyka OOMPH! jest trudna do jednoznacznego scharakteryzowania pod względem gatunku, nie mniej jednak przez 30 lat kariery, twórczość zespołu płynnie łączyła ze sobą wiele gatunków muzycznych: EBM, Gothic Metal, Industrial Metal, Crossover. Charakterystycznym dla twórczości OOMPH! jest odważny mix stylów muzycznych, płynne łączenie stylów muzycznych oraz zmienna stylistyka każdego następnego albumu. Zespół uznawany jest za pionierów i twórców nurtu muzycznego Neue Deutsche Härte oraz prekursorów łączenia elektroniki z mocnymi riffami gitarowymi. Twórczość zespołu charakteryzują, także poetyckie teksty, nierzadko poruszające tematy niewygodne i kontrowersyjne jak religia, polityka czy zjawiska społeczne. Dorobek zespołu stanowi 12 krążków. Formacja zadebiutowała w 1992 roku albumem OOMPH! Za największy sukces komercyjny można uznać wydany w 2004 roku krążek Wahrheit oder Pflicht z promującym go singlem Augen Auf. Piosenka była numerem jeden wielu notowań list przebojów w kraju rodzimym i za granicą, natomiast sam singiel i album zyskały status platynowej płyty. W 2007 roku zespół razem z Martą Jandovą wystąpił w krajowym konkursie Bundesvision song contest wykonując piosenkę Träumst du i jednocześnie wygrywając konkurs, co przyczyniło się do zwiększenia sukcesów komercyjnych i popularności grupy. W 2007 roku zespół wydał swoje pierwsze i jak dotąd jedyne DVD koncertowe o tytule Rohstoff, będące zapisem występu w Berlinie w czasie trasy promującej krążek Glaube Liebe Tod.

Albumy studyjne

• 1992 Oomph!
• 1994 Sperm
• 1995 Defekt
• 1996 Wunschkind
• 1998 Unrein
• 1999 Plastik
• 2001 Ego
• 2004 Wahrheit oder Pflicht
• 2006 GlaubeLiebeTod
• 2008 Monster
• 2012 Des Wahnsinns fette Beute
• 2015 XXV
• 2019 Ritual

Kompilacje

• 1998 1991-1996 The Early Works
• 2006 1998-2001 Best of Virgin Years
• 2006 Delikatessen
• 2010 Truth Or Dare

Single

• 1991 Ich bin Du
• 1993 Der Neue Gott
• 1993 Breathtaker
• 1994 Sex
• 1994 3+1
• 1995 Ice-Coffin
• 1998 Gekreuzigt
• 1998 Unsere Rettung
• 1999 Das weisse Licht
• 1999 Fieber, feat. Nina Hagen
• 2001 Supernova
• 2001 Niemand
• 2004 Augen Auf!
• 2004 Brennende Liebe, feat. L’Âme Immortelle
• 2004 Sex hat keine Macht
• 2006 Gott ist ein Popstar
• 2006 Das letzte Streichholz
• 2006 Die Schlinge
• 2006 Gekreuzigt 2006 & The Power of Love
• 2007 Träumst du?, feat. Marta Jandová
• 2008 Wach auf!
• 2008 Beim ersten Mal Tut’s immer weh (promo)
• 2008 Labyrinth (promo)
• 2008 Auf Kurs
• 2009 Sandmann
• 2010 Ready or Not
• Zwei Schritte vor
• Alles aus Liebe
• Kein Liebeslied
• Tausend Mann und ein Befehl

Rammstein

Rammstein to założony w 1993 roku w Berlinie zespół tworzący niemiecki industrial metal. W skład formacji wchodzą niezmiennie od początku jego istnienia – Richard Z. Kruspe (gitara), Oliver Riedel (bas), Till Lindemann (wokal, teksty), Christoph Schneider (perkusja), Paul Landers (gitara) i Christian „Flake” Lorenz (klawisze). W latach 90 muzycy określali swoją twórczość jako tanzmetal, zaś dziś muzykę Rammstein klasyfikuje się jako Neue Deutsche Härte. Tematyka tekstów zespołu oscyluje głównie wokół zagadnienia miłości – zarówno emocjonalnej, jak i cielesnej – wraz ze wszystkimi jej perwersjami. Z czasem liryka zespołu zaczęła również zawierać inspiracje niemieckimi poematami, a także opisywać prawdziwe wydarzenia. Formacja nie stroni od kontrowersji – zarówno w tekstach, teledyskach, jak i podczas koncertów. Występy na żywo już w latach 90 obrosły statusem legendy – są pełne pirotechniki i prawdziwego ognia, co stało się wizytówką zespołu.

Albumy studyjne:

• 1995: Herzeleid
• 1997: Sehnsucht
• 2001: Mutter
• 2004: Reise Reise
• 2005: Rosenrot
• 2009: Liebe ist fur alle da
• 2019: Zaplanowany siódmy album

Kompilacje:

• 1996: Original Single Collection
• 2003: Lichtspielhaus
• 2011: Made In Germany
• 2013: Videos 1995 – 2012

Single:

• 1995: Du Riechst So Gut
• 1996: Seemann
• 1997: Engel
• 1997: Du Hast
• 1997: Das Modell
• 1998: Du Riechst So Gut 98
• 1998: Stripped
• 2001: Asche Zu Asche
• 2001: Sonne
• 2001: Links 234\
• 2001: Ich Will
• 2002: Mutter
• 2002: Feuer Frei!
• 2004: Mein Teil
• 2004: Amerika
• 2004: Ohne Dich
• 2005: Keine Lust
• 2005: Benzin
• 2005: Rosenrot
• 2006: Mann Gegen Mann
• 2009: Pussy
• 2009: Ich Tu Dir Weh
• 2010: Haifisch
• 2011: Liebe Ist Fur Alle Da / Waidmanns Heil
• 2011: Mein Land
• 2012: Mein Herz Brennt
• 2019: Deutschland
• 2019: Radio

DVD:

• 1999: Live Aus Berlin
• 2006: Volkerball
• 2015: Rammstein In Amerika
• 2017: Paris

Stahlmann

Zespół powstał w 2008 roku w Göttingen. Inicjatorami byli wokalista Martin „Mart” Soer oraz Alexander Scharfe, do zespołu dołączył Tobi B. Debiutancki EP Herzschlag ukazał się w 2009 roku osiągając wysokie miejsce w Deutsche Alternative Charts. Wrzesień 2010 roku
to czas ukazania się singla „Hass Mich … Lieb Mich” i debiutancki album.

Aktualny skład zespołu stanowią:
Martin „Mart” Soer
Eugen
Mario
Tacki

Byli członkowie:
Alexander Scharfe
Niklas Kahl
Mathhias Müller
Max Thiele
Frank Herzig
Oliver „O-Lee” Schmidt
Tobias „Tobi” Berkefeld
Johannes (Duese) Thon
Neill Freiwald
AblaZ

Aktualnie dyskografię zespołu stanowi 6 albumów studyjnych:
Albumy studyjne:

• 2010: Stahlmann
• 2012: Quecksilber
• 2013: Adamant
• 2015: CO2
• 2017: Bastard
• 2019: Kinder Der Sehnsucht

EP

• Herzschlag (2009)

Single:

• 2010: „Hass Mich…Lieb Mich…”
• 2011: „Stahlwittchen”
• 2011: „Tanzmaschine”
• 2012: „Spring Nicht”
• 2013: „Süchtig”
• 2013: „Schwarz”
• 2015: „Plasma”
• 2017: „Nichts spricht wahre Liebe frei”
• 2017: „Bastard
• 2019: „Kinder der Sehnsucht”
• 2019: „Die Besten”
• 2019: „Wahrheit oder Pflicht”